De laatste loodjes

De winter loopt ten einde, de laatste sneeuwbuien, de laatste vriesdagen van min 2 overdag tot min 25 ´s nachts. De zon geeft al warmte, je voelt het in de vrieskou. De bomen op de oever van de rivier werpen slagschaduwen op de sneeuw. Tijdens onze wandeltochten wisselt warmte in de zon af met bittere kou in de schaduw. Er waait nog steeds een fijne frisse wind die op de terugweg de tranen uit je ogen blaast, Onze 9 jarige hond wilt niet meer mee op wandel, ze is nooit een groot liefhebber geweest van de open vlakte die de brede rivier is. Nu ze ouder wordt, houdt ze meer en meer van haar rust toch kunnen we haar overhalen om af en toe met ons mee te gaan, we zien dat ze het dan toch nog graag doet. Ook wij houden meer en meer van de stilte en van de natuur rondom ons. Vroeger, nog niet zo heel lang geleden, reden we naar Strömsund, Åsele, Vilhelmina, Dorothea maar nu blijven we hoe langer hoe meer rondom het huis, het bos, de rivier. We trekken meer de natuur in met onze viervoetige vrienden, Het verveelt nooit, onze gesprekken, onze verwondering en bewondering van de natuur. Altijd weer iets nieuws, altijd een andere, nieuwe blik op onze omgeving, in overeenstemming met onze otter en wolf totemdieren.

een paar hindes

De voorbije winter heb ik lange gesprekken gehad met een paar reebokken. Ze bleven stelselmatig, ´s morgens en ´s avonds, op anderhalve tot twee meter staan, mij met hun amandelogen aankijkend, wanneer ik met een pot bijvoer naar buiten kwam. Ze luisterden aandachtig naar mijn stem. Ik weet wel dat ze op hun voer stonden te wachten maar het was toch bijzonder dat ze niet wegliepen en vaak lagen ze, alleen of met een deel van hun kudde, voor het venster van de keuken of de woonkamer, te herkauwen. Wat hebben we dan nog verloren in de stad als je dit prachtig schouwspel kunt aanschouwen? Vlak voor slapengaan nog even met de honden buiten en in het licht van de zaklamp 5 of 6 paar oogjes zien blinken en weten dat de reeën daar in de tuin onder de bomen de nacht doorbrengen, ach, wat verlangt een mens nog meer? Eekhoorns zien heen en weer rotsen, grote en kleine vogels die vliegen tussen hun voederplankjes en de bomen, een ree die onder het afdak naar eten komt kijken, een occasionele vos of een majestueuze roofvogel, ´s nachts in de verte het gekrijs van een lynx waarvan de eerste keer dat je het hoort de rillingen over je rug lopen, het schrikwekkend gebrom van een nabije beer. Geluiden die je langzamerhand leert kennen maar nooit gewoon wordt, altijd verwonderd en in bewondering voor het leven rond het huisje in bos aan de oever van de rivier.

Ruigpootbuizerd

Is het, voor de tijd die we hier rondlopen, niet mogelijk om iet of wat overeen te komen? Je hoeft niet zo nodig met iedereen vriendjes te zijn maar een beetje ootmoedig zijn, een beetje onbaatzuchtig, een beetje meer mens. Uiteindelijk komen we met zijn allen aan de zelfde uitgang terecht. We komen met niets en we gaan met niets. Is het ego des mensen zo groot dat ze na hun dood willen herinnerd worden? Ten goede of ten kwade? Er zal geen straat naar ons vernoemd worden, geen monument zal onze naam dragen maar we hebben de visarend gezien in de bergen van Kiruna, de korhoen zien dansen in Ammarnäs, een kudde rendieren in de bergen rond Torneträsk, elanden in Kvikkjok, uilen over ons hoofd zien zweven, een ruigpootbuizerd in Jokkmokk, de wolken zien groeien vanuit een dal op Kungsleden in Stora Sjöfallet.

We dragen dit mee in ons hart en in onze herinnering en wanneer we aan de uitgang komen zullen we hopelijk achterom kijken en zien dat er niets overblijft maar met de wetenschap: we hebben geleefd.